Pauze of stoppen?

.

Precies elf jaar geleden heb ik de laatste van 33 bestralingen gehad.

Ik was begin dat jaar geopereerd aan borstkanker.

En tijdens het revalideren ben ik mijn vorige blog begonnen.

"Ik kan vliegen" heette dat blog. 

En het webadres was: www.marlou-praathuis.blogspot.com

Mijn allereerste blogje was: http://marlou-praathuis.blogspot.nl/2007/03/borstkanker-10-december-2007.html

Het hielp mij enorm om alles van me af te schrijven.

Totdat ik dacht: nou heb ik wel genoeg van me afgeschreven. 't Is mooi geweest. Klaar!

Onder het pseudoniem Dasja Goldberg ben ik verder gegaan.

Dat is dit blog, waarin je nu aan het lezen bent: Gouden Bergen. 

Een blog over vooral vrolijkheid... of boeken die ik gelezen heb of films.

Leuke reisjes... noem, maar op. 

Maar ja... nu is er toch een verdrietige periode begonnen, die weer met borstkanker te maken heeft.

En dat is niet míjn borstkanker, maar die van mijn dochter.

Mijn dochter, die op dit blog ook een pseudoniem heeft gekregen: Tamar.

Zo heet ze helemaal niet en op mijn praathuis kun je lezen hoe ze wél heet: Roosje.

Ik kan nu even niet over vrolijke dingen schrijven.

Ik ben me aan het focussen op dit, wat er nu allemaal aan de hand is.

En misschien kom ik terug. 

Als alles achter de rug is en Roosje helemaal genezen, dan zal ik dat laten weten.

Want het komt goed! Dat is iets dat ik zeker weet. We gaan er voor...

Allemaal de groeten van Marlou

Opraapsels van Wim...

.

Vandaag op de laatste dag van de week een foto van Wim del Arte.

Van een verzameling opraapsels.

Opraapsels van de stranden van Tenerife, waar hij woonde en waar hij dagelijks van alles vond. Gekke dingen, mooie dingen... van alles waar hij wat in zag...

Die foto dus...

Kijk maar eens goed en laat je verrassen:

Prettig weekend!

De steentjes van Wim...

.

Als ik aan het wandelen ben raap ik vaak stenen op.

Ik heb er daarom altijd wel een (of meer) in m'n zak.

Kleine stenen of iets grotere...

Ook veertjes of mooie schelpjes gaan er bij. 

Ik geef ze daarna allemaal ergens een plekje in de tuin, maar ook in huis. 

En vanmorgen toen ik het mini-veertje van een jonge Vlaamse Gaai opraapte moest ik ineens denken aan één van mijn webbies uit een "vorig leven", Wim Dellaert, of, zoals hij zichzelf noemde: Wim del Arte.

Hij is al een jaar of 3 dood... helaas... echt iemand die gemist wordt!

Een inspirerende kunstenaar, die woonde en werkte op Tenerife. Hij wandelde elke dag over het eiland en raapte van alles op: steentjes, veertjes, schelpjes. Hij zag overal wel wat in en maakte kleine kunstwerkjes van zijn vondsten. 

Zijn Facebook-pagina is gelukkig bewaard gebleven. En daardoor kan ik nu een hele tijd wegdromen in de prachtige foto's die hij er vrijwel dagelijks op zette.

Vandaag gaat het over steentjes.

Dus... hier komen wat foto's. Zomaar, ter nagedachtenis van Wim del Arte. 

De stapels stenen die hij overal op het eiland zette noemde hij "steenmannetjes".

Op het eiland vond hij de mooiste dingen, die daar aanspoelden. Glad gespoelde stukjes glas, kleine bootonderdeeltjes, zee-egeltjes...

Wim legde er mooie formaties van en maakte daarvan een prachtige foto, die hij vervolgens op zijn Facebook-pagina zette of op zijn weblog.

Gelukkig heeft Maria, zijn vrouw, besloten om alles van Wim te laten staan. Hij is dood, maar niet verdwenen en zeker niet vergeten...

De steentjes van Wim.

Dat ik daar nou ineens aan moest denken.

En dat hij daardoor toch voort blijft leven...

Zijn eerste weblog is hier te bewonderen: Wim del Arte. 

Klik er maar eens op en scrol naar beneden voor de prachtige foto's...

Nog één blogje

.

Nog een laatste blogje over de luchten boven de Waal van Willem den Ouden.

Ik licht er nog één schilderij uit en dan moet je zelf maar naar Kampen gaan, naar de oude synagoge...

Het schilderij heet "Doorbrekende zon boven de Waal".

Ik vind het zo knap, dat je die doorbrekende zon vast kunt leggen. De weelde van al dat licht en dat er altijd een lichtpunt is, wat zeg ik... dat er altijd lichtpunten zijn!

En natuurlijk zag Willem iets, een klein detail...

Wat moet dat een fijne plek zijn, waar hij voor het open raam aan het werk is... 

Er is ook zoveel te zien.

Kijk, hier is het detail.  Als je voor het schilderij staat zie je het eerst niet, maar dan...

Zo gaaf gedaan:

Een fietser!

"Hoe sterk is de eenzame fietser..."

Een puntgave fietser.

Met schaduw, want de zon breekt door.

In de zomer zit Willem voor het open raam te schilderen en te tekenen, studies te maken.

En in de winter, als de ramen dicht moeten werkt hij alles uit.

En dan...  expositie! Tot en met 1 juli te zien in Kampen.

De val van Icarus

.
Het sprookje van Icarus:

Icarus kreeg van zijn vader vleugels van was, om te ontsnappen van Kreta, waar hij gevangen zat.

Zijn vader waarschuwde hem: "Niet te dicht bij de zon vliegen, anders smelt de was!"

Maar Icarus werd roekeloos, hij vloog te hoog waardoor zijn vleugels smolten en hij

in de Egeïsche zee stortte. 

Dit verhaal uit de Griekse mythologie heeft heel veel schilders geïnspireerd.

Peter Paul Rubens bijvoorbeeld in 1638:

Daar valt de eigenwijze Icarus in de zee...

En dit schilderij van Landon, waar de vader van Icarus zijn zoon een soort van lanceert. Geschilderd in 1799.

Hoppa! Vlieg! 

En nu dus ook onze "eigen" Willem den Ouden, die de val van Icarus geschilderd heeft op een groot doek...

Je ziet vast wel dat kleine figuurtje dat naar beneden dondert... 

Icarus... de overmoedige, roekeloze Icarus is te dicht naar de zon gevlogen...

In het overzicht van de expositie kun je de val van Icarus zien en de enorme zon, die Willem den Ouden schilderde. Het schilderij hangt boven het altaar...

Morgen kom ik nog een keertje terug met Willem den Ouden, want... wie zijn werk heeft gezien blijft voortaan vaker staan om de wonderbaarlijk luchten te bewonderen.

Kijk maar eens, want dit zag ik afgelopen donderdag in het echt: de lucht boven de IJssel in Kampen.

De luchten van Willem den Ouden

.

Vorige week was ik met de NS naar Kampen.

Een hele reis van meer dan twee uur heen en meer dan twee uur terug, maar... een reis met een speciaal doel: De luchten van Willem den Ouden.

Willem is een schilder van 90 jaar en hij heeft 10 jaar lang vrijwel elke dag de luchten geschilderd die hij zag vanuit de open ramen van zijn atelier in Varik aan de Waalkade.

Ik begin met een humoristisch zelfportret van Willem (met alarmknop!)

De portretten zijn te zien in het Museum Henriette Polak in Zutphen. 

Maar daar ben ik dus níet naar toe geweest.

En wél naar Kampen! 

Naar de voormalige synagoge, waar "De laatste grote rivierenlandschappen" te bewonderen zijn.

Ik ben er heel lang geweest, daar in dat prachtige gebouw met die prachtige schilderijen.

Willem vraagt zich af, waarom wij niet méér naar de lucht kijken.

Daar is zoveel te zien!!

En: "De lucht verveelt nooit!"

Ik laat een paar schilderijen zien, met wat details.

Eerst de lucht daar boven de Waalkade, met uitbundig mooi weer...

En als je goed kijkt, dan zie je een paar mensen lopen. 

Ik zal ze even dichterbij halen, dan kun je ze beter zien:

Grappig hé, die twee, die daar aan het wandelen zijn. En niet veel groter dan een centimeter, dus in eerste instantie vallen ze op dat grote schilderij helemaal niet op.

Maar het is natuurlijk niet alleen maar mooi weer, daar aan de Waal.

Soms is er een heftige, dramatische lucht met onweer.

Voor Willem een feest! De bliksem schiet door de donkere lucht:

Ook hier zie je een mooi detail: een hondje dat zich kapot schrikt van dat natuurgeweld en zijn baasje dat de grootste moeite heeft om het hondje in bedwang te houden...

Zo prachtig!

Nou snap je misschien waarom ik er niet weg te krijgen was.

Ik heb alle schilderen stuk voor stuk uitgebreid bekeken en zou hier nog wel meer willen plaatsen, want zo mooi vond ik het...

Weet je wat?

Ik kom morgen gewoon nog een keertje terug...

Met nog meer luchten van Willem de Ouden. 

Ja

.

Nog één gedicht van K. Schippers om het weekend mee in te luiden:

Inmiddels weet ik dat K. Schippers een pseudoniem is.

Zie je wel... ik ben niet de enige!

Zijn ware naam is: Gerard Stigter

En mocht je een uitleg over dit gedicht willen lezen dan kun je hier (klik) terecht...

En om het af te leren nog één piepklein gedichtje.

Het heet: De ontdekking.

Het is te vinden in Boxtel: Wilhelminastraat 29

In Leiden, Houtmarkt 36:

Heb het goed dit weekend!

K.Schippers

.

Mijn dirigent begint elke repetitie met een gedicht.

Handig, want daar krijgt ze ons meteen stil mee.

Eergisteren was het dit gedicht van K.Schippers

BLOEMEN GEUREN

Elke bloem heeft een speciale

geur. De roos, tulp, margriet,

narcis, leeuwebekje, heide,

lelietje van dalen, klaproos,

anjer, madeliefjes, krokussen,

de korenbloem. Niet allemaal

ruiken ze lekker. Bij voorbeeld

de anjer, die ruikt niet zo

lekker als de roos. De lelie

van dalen ruikt erg lekker.

Veel en veel lekkerder dan de

anjer. Dus ruik vooral niet

aan de anjer. Dit weten we

dan ook weer. Dag allemaal!

K.Schippers

Spijkergoed

.

Laatst zag ik ergens een aantal afbeeldingen van werk van een kunstenaar die van alles en nog wat maakt van spijkerbroekenstof.

Ik vond het zo geestig dat ik het even aan jullie laat zien.

Hier zit hij midden tussen het werk... Een tuin helemaal gemaakt van denim...

En laat ik nou nergens zijn naam hebben opgeschreven.

Suf hé!

Maar voordat de nieuwe dag begonnen is heb ik het gevonden.

Hier heb je 'm nog een keertje in een soort van hangende tuin.

Dit doet me in de verte een beetje denken aan Marita Kratz, die kunstwerken maakte met duizenden gehaakte witte rozen.

Ik heb destijds ook een behoorlijk aantal voor haar gehaakt!

Maar deze rozen zijn dus van oude spijkerbroeken gemaakt.

Een blauwe tuin. Echt leuk...

En midden in de tuin heeft zich een blauwe haas verstopt...

In de tussentijd heb ik het een en ander gegoogeld en ja hoor!

Ik heb de naam van de kunstenaar gevonden.

Het is een Brit en hij  heet: Ian Berry

Inmiddels schijnt hij in Zweden te wonen en noemt hij zich: Denimu

Hier kun je nog het een en ander van hem zien:

http://www.denimu.com/

Een blauwe tuin.... Echt geestig.

Maar geef mij toch maar het mooie sappige groen, vooral nu in deze fijne voorjaarstijd

Louise Frank

.

80 mensen kende de joodse gemeente in Zell an der Mosel.

Een horlogemaker, mensen die in kleding handelden, slagers, een echte kroegbazin, en een aantal wijnboeren... 

80 mensen...

Als het nazi-regime joodse mensen ernstig bedreigt, emigreren heel wat mensen naar Amerika. Of naar Palestina. Zuid-Afrika ook...

Maar Louise niet.

Zij zegt tegen haar dochter, die de kans krijgt om te emigreren naar Amerika, dat ze in Zell blijft. Ze is veilig, zegt ze, want ze is oorlogsweduwe. Sterker nog... haar man is gedecoreerd!

Kijk... dit is Louise...

Misschien is ze hier een jaar of 60?

Zo'n lief gezichtje. Zo vol vertrouwen op de goeie afloop.

Maar helaas...

In 1941 wordt Louise opgepakt, alsof ze een misdadiger is.

En ze wordt vervoerd naar Lodz.

Een jaar later, op 8 mei 1942, wordt ze vermoord in Chelmno.

Haar dochter Tilly heeft een nieuw leven kunnen opbouwen in Amerika. Zij schonk Louise later vier kleinkinderen en een heleboel achterkleinkinderen.

Met elkaar, met zo'n 20 mensen, zijn ze vanuit Amerika naar Zell an der Mosel gereisd om de Stolperstein van Louise te plaatsen voor de deur van het huis waar ze, samen met haar zus Jenny, gewoond heeft. In dit huis:

Balduinstrasse 49

Louise Frank...

Vermoord op 8 mei 1942   

Ik gedenk haar op 8 mei 2018

Zichrona livracha... jouw nagedachtenis is ons tot een zegen...

In de sjoel in Zell

.

Als we in het stadje waar we logeren een heerlijke rondwandeling maken, via de wijnvelden van de Schwarze Katz, komen we uiteindelijk langs de sjoel: de synagoge van Zell an der Mosel.

Heel af en toe is de sjoel nog in gebruik, maar als wij er langslopen is de deur op slot!

Bram wrammelt wat aan met deurklink en even later gaat die open. 

Er staat een schilder in de deuropening.

Hij vertelt ons, dat de sjoel wordt opgeknapt en pas in juni weer open gaat.

Maar of we even willen binnen komen? Kan best, ze hebben nu toch net pauze...

Nou je begrijpt... dat laat ik me geen twee keer zeggen.

De mezoeza even aanraken... eigenlijk zegen je dan het huis of jij krijgt de zegen, kan ook... en dan pas doe je een stap over de drempel.

Overal staan ladders en er liggen grote lakens om de boel te beschermen tegen verfspatten.

De schilder leidt ons een beetje rond.

Hij laat de drie Stolpersteine zien, de struikelstenen van drie joodse mensen, die hier in Zell gewoond hebben...

Ik leg er de steentjes op, die ik altijd in m'n zak heb.

Voor vader en moeder Wolf, die vermoord zijn.

En voor hun zoon Manfred, die 19 was toen hij naar Auschwitz werd gedeporteerd en later toch nog bevrijd werd...

We hangen nog wat rond en bekijken de dingen die er achter glas liggen.

Een jad! Daar komt ons woord "jat" vandaan...

De zilveren jad wordt gebruikt om woorden aan te wijzen in de Thora-rollen, die je niet met je eigen vingers mag aanraken...

Fijn, dat we naar binnen mogen, ondanks de verflucht! 

Als we weer naar buiten gaan en de achterkant van de sjoel gaan opzoeken zien we wat een piepklein gebouwtje het eigenlijk is.

De schilder is nu weer aan het werk en is buiten bezig. Hij heeft een bordje op de trap gezet:

"Ingang van de synagoge: Jakobsstraat. De trap gebruiken op eigen gevaar"

Of zoiets.

Mooi, dat wij er al binnen waren geweest.

Die ene ster...

.

Ik ben een lettervreter.

En dan bedoel ik niet eens zozeer de letters van een boek. Ja, die ook natuurlijk...

Maar meer nog teksten die ik overal zie.

Op straat, op huizen of zomaar ergens opgeprikt.

Deze tekst heb ik ergens gezien, tijdens de vakantie.

Ik weet alleen niet meer waar.

Ik weet alleen, dat de tekst me aangreep en dat ik er een foto van gemaakt heb.

"Als je 's nachts naar de hemel kijkt, lijkt het alsof alle sterren lachen omdat ik op één van hen woon, en omdat ik op één van hen lach.

En als dat jou troost zul je blij zijn, dat je mij gekend hebt".

Dat kan zomaar gebeuren dus...

Pats! Een tekst, die je raakt.

Maar... dan moet je wel gaan lettervreten... anders zie je het niet!

Deze tekst komt overigens uit "De kleine prins" van Antoine de Saint-Exupery

En natuurlijk hoort er dit plaatje bij:

En vanavond... dan kijk ik omhoog naar de sterren en groet ze allemaal...

Ik ben blij, dat ik jullie gekend heb.

De bescherming van het boompje...

.

Vorige week had ik een stukje geschreven over de enorme storm, die over het land Steiermark heeft geraasd.

En dat we daardoor vier bomen zijn verloren...

En dat we daarna een nieuw boompje hebben ontdekt...

Tamar is daar nu, op dit moment dus... en de kinderen hebben het nieuw boompje een heel speciale bescherming gegeven.

Dat wil ik even laten zien...

Kijk eens, hoe lief! Dat gaat zeker lukken met die kleine...
Ik hoop dat ik het zeker nog 25 jaar mag zien groeien.... Yeah!